Марко Пејчиновски, маратонец: Пливањето е еден од благословите во мојот живот!

Posted on July 31, 2022July 29, 2022 by euhouse

Во денешно време повеќе од кога било имаме луѓе кои се борат со депресија или имаат анксиозност итн. и не мислам дека се обрнува доволно внимание на тоа. Имам почувствувано и знам колку е тоа сериозно – вели 16-годишниот охриѓанец, кој е дел од изложбата Future of Europe

На свои 12 години го направи првиот свој голем подвиг – исплива 25 км, тргнувајќи од Св. Наум Охридски до градското пристаниште во Охрид. Оттогаш не застана. Марко Пејчиновски (16) е инспирација за сите. Момче со челична волја на која многу повозрасни можат да му позавидат. Иако има некроза на едната нога, тој е неуморлив и секогаш е подготвен за нов предизвик – преку своите подвизи да ја крева свеста за многу наши маргинализирани граѓани, деца и возрасни. Неговиот последен предизвик беше четвртото препливување летово на релација Струга – Св.Наум (30 км), со времетраење од 9 часа и 26 минути.

Уживам во пливањето

Марко е дел од проектот „Европски младински цели“ и од изложбата Future of Europe, што се состои од портрети на 12 инспиративни млади луѓе кои се истакнуваат во одредена дејност. Нивните портрети што ги создаде уметникот Зоран Кардула и нивните куси приказни се изложени на изложбата во East Gate во Скопје.

Пливањето е повеќе од спорт за мене. Кога размислувам за работите што ме прават среќен, пливањето една од нив. Уживам во пливањето, уживам во самостојноста што ја имам кога пливам. Пливањето го гледам како еден од благословите во мојот живот! Се одлучив на долги патеки, бидејќи не можам да пливам со нозете, другите луѓе кои пливаат на кратки патеки се многу побрзи од мене и не можам да се натпреварувам со нив и затоа се одлучив на соло маратони – објаснува Марко, кој во новата учебна година ќе биде трета година во ОЕМУЦ „Св. Наум Охридски“.

Да се обрне повеќе внимание на менталното здравје

Менталното здравје и благосостојбата се европските младински цели кои смета дека се најважни и најдобро го окарактеризираат.

– Отсекогаш сум ја гледал психичката страна сериозно. Мислам дека во денешно време повеќе од кога било имаме луѓе кои се борат со депресија или имаат анксиозност итн. и не мислам дека се обрнува доволно внимание на тоа. Имам почувствувано и знам колку е тоа сериозно. Затоа верувам дека е време да се обрне повеќе внимание на менталното здравје.– вели големиот херој.

Се радува што е дел од проектот Future of Europe и посакува да има што повеќе такви во иднина.

На прашањето што би сакал да постигне со пливањето, вели дека најголема желба му е да ги преплива сите релации поврзани со Охридското Езеро и да биде најмлад меѓу пливачите што се обиделе.

Него го води следната мисла:

Без разлика колку е тешка ситуацијата во која се наоѓаш, секогаш постои светлина на крајот од тунелот. Се надевам дека ќе бидам една од личностите што може да донесе промена.

Леона Јариќ, режисерка: Квалитетното образование е чекор напред за целото човештво

Posted on July 24, 2022July 22, 2022 by euhouse

Само со филмот сите наши сетила се засегнати и накострешени, само со филмот влегуваш во друг универзум и се поврзуваш со ликови, живееш, дишеш со нив, занемарувајќи го фактот што другата страна на огледалото е имагинарна – вели младата режисерка, која е дел од изложбата Future of Europe отворена во East Gate, како дел од поголемиот проект „Европски младински цели“

Филмот ме фасцинира од мала. За мене е врвна уметност. Чудо! Само со филмот сите наши сетила се засегнати и накострешени, само со филмот влегуваш во друг универзум и се поврзуваш со ликови, живееш, дишеш со нив, занемарувајќи го фактот што другата страна на огледалото е имагинарна. Понекогаш се прашувам дали филмот е уметност или наука?! Постојат толку многу размислувања, правила, досетки, трикови и формули што го прават магичен. – вели 18-годишната Леона Јариќ од Скопје, која годинава матурираше во гимназијата „Никола Карев“.

Оваа млада вљубеничка во седмата уметност, која има снимено неколку кратки филмови (Келија, Промо, Lust for Life). Таа е една од 12-те млади инспиративни луѓе вклучени во проектот „Европски младински цели“, односно во изложбата Future of Europe поставена во East Gate во Скопје, во која секој од учесниците се претставува со свој портрет изработен од уметникот Зоран Кардула. Секој од учесниците избира по една од младинските европски цели, коишто најмногу го опишуваат или според кои се водат во животот.

Квалитетното образование е чекор напред за човештвото

За Леона, квалитетното вработување и образование се основни цели што ги поддржува.

-Јас се залагам за квалитетно учење за сите, за достапни и информации и конструктивен дијалог. Откако сфатив колкава дупка имаме во нашиот образовен систем и колку постор за подобрување постои, веднаш почнав да се залагам за промени во образованието. Во првата прилика што ја имав поднесов листа од барања до тогашната министерка за образование, во рамките на реалното шоу „Нови херои“, за корекција на образовниот систем, која ќе овозможи секој да ги избира самостојно предметите што сака да ги учи, со што посериозно се насочуваме кон она што би било наша идна професија. Сметам дека квалитетното образование е чекор напред за целото човештво. Доколку сите се познаваме самите, нашата историја, јазик, ги почитуваме нашите достигнувања на национално и светско ниво, развиваме толеранција, почит и разбирање, учиме од она што било пред нас, светот би бил едно попријатно место за живеење – вели Јариќ.

Според неа, друга важна цел е достапноста на информациите и конструктивниот дијалог, кои се единствениот начин со кој би можеле да ги развиваме идеите и решенијата, да ги „разбираме ситуациите подобро и појасно преку постоење на медуиуми на кои им веруваме, кои даваат веродостојни информации и даваат можност за изразување вистинити и чесни ставови и простор за конструктивен и продуктивен дијалог“.

-И да не ја заборавам уметноста, без неа не може! – категорична е Леона.

Ме интересираат помрачни приказни

Таа споделува дека ù било задоволство што била дел од изложбата Future of Europe.

-Како претставник на одредени цели се трудев да се претставам во најдобро светло и тоа е секогаш интересена игра. Мислам дека е добро што се остваруваат вакви проекти и дека треба да продолжат со полн погон, поамбициозно и посилно секоја година!

Како филмот станал нејзина љубов?

-Претпоставувам дека за мене пресудно беше гледањето филмови. По илјадници филмови на ден, само нови цедеа во плеерот, цртани додека да заспијам и воодушевувањето од сите тие светови што ги гледав. Еден ден, додека читав еден мој текст, ми текна дека сè што ми треба е камера или телефон и дека и јас можам да го визуелизирам напишаното, и така, сфатив дека сакам да правам филмови. – вели таа.

За неа, надреални случувања, фантазија, научна фантастика, драма, брутален реализам се теми што ја интересираат да се зафати со одредена тема. Од сè може да излезе приказна, но повеќе ја интересираат помрачните и тешки страни, секогаш ги гледала приказните во филмовите и авантурите како приказни кои ликовите си ги измислувале за да избегаат од реалноста, дури и во најреалните случувања.

Нејзиниот филм „Промо“ беше прогласен за најдобар на конкурсот #GreenFilm што го организира Europe House Скопје со цел да ги мотивира младите да снимаат филмови поврзани со прашањата за животната средина.

Леона би сакала да го продолжи образованието во странство и периодов аплицира на факултети за филмска уметност во Германија, Италија, САД…

-Ако останам овде, ќе пробам да го разбијам сивилото и да ги размачкам боите на филмското платно на начин кој ù прилега на мојата посебност. – завршува таа.

Дотогаш ја чека премиерата на нејзиниот нов филм Lust for Life што ќе биде прикажан на претстојниот Drim Short Festival во Струга.

Елизабета Баковска и Сашо Димоски: Ако не ги архивираме ние нашите сеќавања и приказни – кој?!

Posted on July 14, 2022July 14, 2022 by euhouse

Разговара: Наташа Атанасова

За време на Саемот на книгата годинава, фотокнигата „Во главата пишувам расказ“ од Елизабета Баковска и Сашо Димоски, ја доби наградата на Македонската асоцијација на издавачи за најкреативно издание меѓу двата саема. Можноста за време на саемот да ја држам в раце, ме привлече да се нурнам во неа.

Соочувањето со смртта на мајката и напливот на сеќавања, размислувања и емоции од и за животот што ги носи тоа кај Баковска, споено со визуелната интерпретација на тие емоции преку фотографиите на Димоски е неповторливо искуство.

А кога човек ќе има вакво естетско доживување, природно му доаѓа да го сподели. Ова интервју со двајцата автори произлезе токму од тој порив.

Од создавањето на текстовите до издавањето на книгата „Во главата пишувам расказ“ поминаа три години. Колку време ја развивавте идејата, па концептот, па договорот за тоа во која форма ќе биде книгата?

Е.Б.: Во времето кога ги пишував расказите, тие еден по еден излегуваа на Фејсбук, но кога го заокружив целиот циклус, ги повлеков оттаму. Токму тогаш, Сашо размислуваше за неговата магистерска и се договоривме тие да му бидат текстуална предлошка, на којашто ќе надоврзе фотографии. Потоа следуваше период во кој тој размислуваше и обмислуваше кои фотографии и како да ги поврзе со текстовите. На крај дојдовме до овој производ за кој велиме дека е фотокнига, иако станува збор за некој хибриден жанр тежок за дефинирање.

С.Д.: Во суштина е фотокнига, затоа што доминира фотографијата, меѓутоа не е чист жанр поради литерарниот дел. Кога размислував за темата за магистерската, целта ми беше да ја избегнам стереотипната изложба и така се роди идејата за овој вид книга што кај нас е многу малку застапен – фотокниги направиле Драги Неделчевски, Боро Рудиќ и уште по некој автор… Денес, времето дозволува мешање на жанрови и родови, на разни уметности и штета што немаше можност во книгата да се стави и музика или мириси – ќе се добиеше поинаква димензија. Иако, и како такви, фотокнигите од овој тип денес се сметаат за еден врвен уметнички производ.

Бети, од каде потребата, ама и храброста јавно на Фејсбук да ги објавуваш овие толку лични минијатури во периодот непосредно пред и по смртта на мајка ти?

Е.Б.: Веќе ја имам раскажано приказната за тоа како настана книгата. Мајка ми беше тешко болна во Битола и десетина дена пред да почине добив повик дека ситуацијата е критична и јас од работа се качив во кола и директно отидов во Битола. Не зедов со мене лаптоп, бев само со мобилен телефон. Првпат повторно живеев во станот во којшто сум живеела пред 30 години. И така, почнаа да навираат некои сеќавања и размислувања и пишувањето ме спаси. Едноставно, морав да напишам за да се разбудам пак, да останам доволно ментално силна тие денови за да се соочам, да ја преживеам нејзината смрт.

Сепак, Фејсбук е медиум каде што објавуваш и веднаш добиваш реакции…

Е.Б.: Мислам дека тоа објавување беше доста несвесно од моја страна. Повеќе беше потреба нешто да напишам, наместо да приопштам нешто на другите. Не ни размислував дали некој тоа ќе го прочита и како ќе го доживее.

С.Д.: Фејсбук не е медиум, Фејсбук е само платформа – медиумот е Бети 😊

Е.Б.: Да, тој тоа стално го вели, а јас не знам дали 100% се согласувам со него… Фејсбук овозможува веднаш да се добие фидбек од публиката, ама мене во тоа време ми беше погоден само за изразување на моменталната емоција. Мајка ми беше во едната просторија, веќе не е свесна, јас сама во другата просторија, немам со кого да разговарам и тоа што во моментот ми доаѓа како слика, како емоција, морам да го канализирам, да излезе од мене за да имам место за следната, за другото нешто што ќе го донесе другиот ден.

На Фејсбук пишував по еднаш дневно, некогаш двапати… И почнаа да ми пишуваат во инбокс луѓе со кои не сум комуницирала, за да ми кажат дека се препознаваат во тоа што го пишував. Таа емоција почна да допира до многумина и тогаш сфатив дека во неа има нешто универзално со коешто луѓето можат да се поврзат. Така, продолжив сè до еден момент кога реков: завршувам. И тоа беше симболично, на четириесеттиот ден од смртта на мајка ми.

Сашо, како ги доживуваше расказите на Бети? Ти имаше нешто пратено претходно или прво ги читаше на Фејсбук? И каков беше процесот на создавање на твојот дел од книгата?

С.Д.: Секој еден расказ првично го читав таму, на Фејсбук. Потоа ги добив собрани во Ворд документ и ми кажа направи што сакаш со нив 😊.

Нашата авторска соработка почна во 2015 година, со „Варварите сè уште пишуваат поезија“, каде што јас ја направив насловната страница и неколку илустрации во книгата. Потоа беше „Последните голтки“, збирка раскази со мои фотографии и промоција на книгата со еднодневна изложба од тие фотографии. И ова е, всушност, третиот дел од соработката, оној најчистиот, во кој се обидовме да видиме дали можеме да направиме нешто заедно.

И кога ги презедов расказите ги читав, ги остават да отстојат, да ги заборавам, па пак ги читав и така неколку пати. Во суштина, се трудев да ги визуализирам, односно од напишаното да си создадам сопствени траги и да одам по нив размислувајќи која фотографија каде да ја ставам.

Во книгата споив фотографии од мојата архива, од триесетина години, и фотографии од личната домашна архива на Бети, каде што се фотографирани баба ѝ, дедо ѝ и мајка ѝ како малечка. Нејзините текстови се експресивни, но и документарни, ја документираат состојбата на духот во самиот момент, па овие фотографии беа неопходни за потврдување на документарноста.

За книгата е многу размислувано. Од изборот на фотографиите, до тоа каде да се стави колор, каде црно-бела фотографија, каде фотографија на две страници за да се направи некоја синкопа, да ни се даде време да се одмориме или да се создаде дополнителен удар. Taa e, а можеби и може да се нарече, на некој начин, филм низ фотографии. Така, покрај оние фотографии што се „сериозни“, напати може да се сретнат и „козерски“ фотографии кои го разбиваат црнилото за кое станува збор. Генерално, фотографиите се работени со разна техника и технологија, но тоа воопшто не е важно. Важно е само фотографијата да ја следи приказната.

Колку од тоа беше интуитивно – ја гледаш фотографијата, ти буди одредена емоција и велиш „тоа е тоа“?

С.Д.: Многу е интуитивно. Рудолф Арнхајм, кој е психолог, има една книга што се вика „Визуелно размислување“, каде што го објаснува процесот на создавање на сликите во мозокот. Ние не создаваме чиста слика, туку некакви контури и во одреден момент, побудени од нешто, ги повикуваме. И, всушност, тука е таа интерпретација или визуелно прераскажување – значи, фотографијата може да нема никаква врска со текстот што е внатре, меѓутоа има врска со емоцијата што ја предизвикала.

Внатре има само една серија фотографии снимени наменски, а тоа е серијата од Бети со квадратот на Малевич.

Оваа фотографија како да е концептуална визуелна порака што ги заокружува сите останати.

С.Д.: Квадратот го привлекува вниманието, тој е точка на интерес. Мултиплицирањето на фотографиите со квадратот на таа страница е мала визуелна игра, ама кој како сака нека толкува. Фотографот направил добра фотографија само ако успеал да предизвика некаква емоција кај гледачот. Фотографијата може да биде технички сјајна, ама ако нема емоција – целосно безлична.

Е.Б.: Знаеш како, кога ќе ни починат родителите, тоа е крај на едно време, крај на еден дел од нашите животи. Веќе не сме ничии деца, во тој момент се менуваме, стануваме поинакви и мислам дека Сашо сакаше таа промена да ја фати на моето лице. Јас, во дворот на битолската долна гимназија, кој се гледа од балконот на станот на моите во Битола и во кој растевме како деца, фотографирана по смртта на мајка ми.

Какви емоции будат фотографиите покрај твоите раскази кога ја отвораш книгата? Како ги доживуваш?

Е.Б.: Баш така, како крај на една ера, крај на едно време во кое сме живееле сите ние, децата на некоја градската средна класа од еден претходен систем. И сега кога нашите родители починале, тоа време не постои повеќе, завршило. И ние какви што сме биле со нив, повеќе не сме такви.

Во вториот дел од книгата веќе има една нишка на новото, на „зеленилцето“, на децата што доаѓаат да ги заменат родителите и на цикличноста на животот…

Е.Б.: Формално гледано, ние сме нечии деца, нечии родители. Меѓутоа, тие улоги во животот постојано се преиспитуваат, затоа што секогаш доаѓа момент кога ние им стануваме родители на нашите родители, а деца на нашите деца. Се менуваат односите на моќта – кој одлучува во име на другиот, кој треба да слуша, кој обезбедува финансиска поткрепа, кој за кого се грижи… Таков е животот! И таа промена е тука некаде, и во текстовите и во фотографиите.

Мислам дека кај нас, можеби и поради сите општествени промени што ни се случуваат како општество, има суштинска потреба на послободен, уметнички начин да се архивираат нашите сеќавања, семејните приказни, нашата култура. И тоа не на државно ниво, не како системска култура, туку лично – личните, семејни, културни производи. Во неколку од раскасчињата го спомнувам и дедо ми, таткото на мајка ми, и дел од нејзината животна приказна. Од првиот момент ме водеше мислата дека тоа мора да се напише и да се објави како книга, затоа што ако не архивирам јас – кој?! И во книгата имам напишано дека името на некој човек се памети три плус три генерации максимум и потоа доаѓа заборавот. А сеќавањата се премногу скапоцени и премногу посебни за да ги баталиме. Тој што може да архивира ќе архивира и треба да архивира, за да остави нешто за понатаму.

Како дојде до идејата сите раскази да почнуваат со насловот, односно со истата, силна реченица „Во главата пишувам расказ“?

Е.Б.: Почнав со таа мисла – немам каде да напишам, па „во главата пишувам расказ“ и потоа тоа прерасна во рефрен, даваше вовед дека новиот текст е продолжение на истата приказна и некако ги сврза сите.

С.Д.: И ритмиката е тука.

Е.Б.: Да, даде ритам. Имаше луѓе што ми велеа зошто го повторуваш секогаш истото, меѓутоа пишувајќи на Фејсбук мене оваа реченица ми доаѓаше како вирутелна предлошка. Почна доста несвесно и потоа веќе го даде и го одржуваше ритамот на пишувањето.

Мене одлично ми функционира низ целата книга.

С.Д.:: Да, и мене таа реченица, наслов, референца, што и да е, ми помогна за самото подредување на фотографиите. Веќе имав еден однапред подготвен ритам, „Во главата пишувам расказ“, кој знам дека се повторува 64 пати и потоа требаше да се најдат другите ритми за да се добие внатрешниот ритам на целата книга. И Роберт Јанкуловски фино има напишано во предговорот: кога овие фотографии би биле ставени една до една на некоја изложба, не би функционирале. И самите раскази, доколку би се ставиле во некое книже, би биле само некакви кратки цртички. А вака, се компатибилни едни со други и прават комплексна нарација.

Вака книгата нуди и многу начини на читање. Јас прво ги читав текстовите, па потоа само ги разгледував фотографиите, па произволно се задржував или шарав низ текстовите и фотографиите напред-назад… и си создавав трети слики во главата.

С.Д.: Оваа книга првично беше направена како мапа. Мапата се состои од 64 листови со секој од расказите, на кои можеш да си ставиш твоја фотографија и така секој може да си изгради сопствена приказна. Иако тоа е поинтерактивен концепт, сепак со книгата истото може да се прави во главата, што, пак, од друга страна, е многу поубаво.

Е.Б.: Да, медиумот ни беше едно од основните прашања. Иако целава оваа замисла почна на Фејсбук, желбата и на двајцата ни беше крајниот производ да биде класична книга, материјален производ што читателот ќе сака да го има дома, па ќе му се навраќа и секојпат ќе открие во него нешто ново. Мислам дека тоа беше и начин да покажеме дека книгата е жива! Дека дигиталното време не ја убива книгата, дека дигиталниот текст никогаш ја нема истата сентиментална вредност како тој во книгата. Истото е и со фотографијата, човек никогаш не може на истиот начин да се поврзе со фотографија што ја гледа на екран, како со испечатена фотографија што може да ја допре.

Оливера Ќорвезировска во предговорот вели дека си „патентирала една наративна постапка со капсулирање на вистината“. Како би се чувствувала кога и други автори би го користеле твојот „патент“ за капсулирање на својата вистина во исти вакви животни периоди на соочување со смртта на родител/близок?

Е.Б.: Секој може да пишува и да го земе ова како некаков модел, со тоа што универзалното искуство претпоставувам дека ќе биде исто. Сврзното ткиво, секако, ќе биде поинакво. Во расказите има многу сеќавања, референци, цитати на музика, на книги, на филмови со коишто јас сум растела, нешто што ми оставило впечаток, нешто што ми се допаднало… Сепак, во суштина, најбитно е дека човек треба да биде искрен. И можеби силата на ова пишување е токму во искреноста. Додека пишував, тоа беше порив кој беше посилен од мене, без намера со тоа што ќе го напишам да му се допаднам некому.

Сега зборуваме за книгата, ама и генерално мислам дека во пишувањето и во другите уметности основата на секое добро дело е искреноста на авторот – авторот има потреба да каже нешто, сака да го каже тоа и не создава со цел да се додвори на публиката, критичарите или да импресионира колега. Едноставно, суштината мора да биде тој порив, нешто што човек не може да го потисне и, секако, авторот треба да ги владее алатките на својот занает за тоа да може да го спакува професионално. Ете, дојдовме до некој вид рецепт за уметничко дело 😊.

Ја доживувате ли книгава како животно дело?

С.Д.: Рано ни е за животно дело 😊.

Е.Д.: По оваа книга веќе не можеме да се вратиме на тоа што сме го правеле претходно. Ако кажеме дека е животно дело, треба да ставиме точка и да се пензионираме. Затоа, можеби не е животно дело, меѓутоа е одредница која носи голема одговорност. Барем јас ја чувствувам така, дека она што ќе дојде по неа треба да биде многу подобро.

С.Д.: Апсолутно е таква обврска. Што се однесува до тоа колку е добро делото, ќе каже времето. Ние сме научени авторите и делата пребргу да ги прогласуваме за нешто, а во суштина без разлика дали е литература или фотографија, тоа што сме го направиле треба некој да го верифицира. А тоа не може да се направи сега, мора подоцна!

Останатите фотографии: Домашна архива на Е.Б. и лична архива на С.Д.

Во „Поле со афион“ нема место за цветови во боите на виножитото

Posted on July 7, 2022 by euhouse

Кон „Поле со афион“ во режија на Јуџин Јебелеану, сценарио на Јоана Морару и кинематографија на Мариус Пандуру

Првенчето на романскиот режисер Јуџин Јебелеану наједноставно може да се опише со еден збор: хипер-реализам. Поранешниот актер сега застанува зад камерата за навидум едноставно да прикаже еден ден во животот на главниот лик кој, како и повеќето луѓе, има две страни – една што ја покажува кон светот и друга што ја чува длабоко во себе. Тие две страни се спротиставени како ден и ноќ, и контрастот се прелева во една моќна критика не само на животните избори кои ги прави јунакот, туку и на целото општество во кое тој живее. Токсичната култура на срам која ја прогонува цела Романија е задушувачка, дури и во овие „прогресивни“ времиња – што е восхитувачки да се почувствува во филм што трае „само“ 81 минута.

Кристи (Конрад Мерикофер, брилијантно стоичен) е полицаец кој крие огромна тајна – тој е хомосексуалец во средина која го „плука“ целото негово битие. Неговото француско момче Хади (Радоуан Лефлахи, совршено харизматичен и сталожен) е дојдено на посета и планира да остане неколку дена во Романија, само за да биде со него. Хади е многу различен од својот партнер – тој е порелаксиран, безгрижен и го опсипува со љубов, додека Кристи се бори против обични молби за дружба надвор од неговиот стан. Интернализираната хомофобија го истоштува, а секоја сцена во малиот стан е полна со чувство на самокритика и неприфаќање на себеси. Животот на младиот полицаец значително ескалира уште истата ноќ кога се наоѓа назначен на опасен терен – христијански фундаменталисти окупираат кино во кое се прикажува филм со лезбејска содржина. Токму во тој момент ескалираат сите чувства на самонеприфаќање, борба со сопственото „јас“ и желбата да припаѓа во една токсична маскулина средина која не ги прифаќа различните.

Структурата на филмот е едноставна, а приказната не е ексклузивна или нешто за коешто не сме сите свесни – огромен број на лица од ЛГБТ+ заедницата имаат интернализирана хомофобија, посебно во источна Европа. Додека огромните корпорации ги веат знамињата на виножитото во текот на месецот на гордоста, во Романија и земјите од Балканот животниот стил на квир луѓето се уште се смета за „неприроден“, а полицијата и власта прави многу малку да го запре тоа (во голем број случаи, дури и „прогледува низ прсти“ на секоја злоупотреба што тие ја трпат). „Поле со афион“ е посебен не поради сето тоа што веќе го знаеме, туку поради вештината на Јуџин Јебелеану и камерата на Мариус Пандуру да создадат толку непријатна и клаустрофобична средина во која главниот лик наликува на глушец заглавен во лавиринт без излез. Филмот е обоен толку бледо и безбојно што го „цица“ цел живот од Кристи и уште повеќе го истакнува неговиот премин од тивок човек во насилник кон своите ЛГБТ+ сограѓани. Сценариото е полно со брилијантни анегдоти од секојдневниот живот на сите негови колеги кои на најбанален начин се обидуваат да го оправдаат насилството на полицијата врз сите ранливи категории на граѓани, и да го убедат Кристи дека неговата токсична машкост е сосема во ред.

Компактно спакуваната продукција успева да го направи токму тоа кон што целела – креативно да го долови секојдневието на повеќето „различни“ луѓе кои не се идентификуваат со хетеронормативното општество во кое живее источна Европа. Иако последниот акт се чини недоработен и избрзан, Јуџин Јебелеану знае како да го извади најдоброто од своите актери. Намерно неодговореното прашање останува – дали ние знаеме како да го извадиме најдоброто од оние што се најмаргинализирани.

⅘

Петра Бранковска

Ана Јовковска: Најопасни се луѓето со ампутиран дух

Posted on June 9, 2022 by euhouse

Разговараше: Наташа Атанасова

Новинарка, писателка, културолог и комуниколог – Ана Јовковска е жена којашто веројатно сите ја знаат. Затоа, тоа што го прави, борбите што ги води и пораките што ги испраќа во своето пишување стигнуваат до многу луѓе и ако е претерано да се каже дека менуваат животи, тогаш сигурно е точно дека допираат до луѓето.

Читајќи ги меѓу корици текстовите од најновата книга на Ана, „Емотивен талог“, имав чувство како да читам мој дневник за периодот на пандемијата. Дијалогот со нејзината книга нужно водеше кон дијалог со себеси, но роди и потреба за овој разговор со неа.

Како си периодов, Ана? Под „периодов“ мислам на постпандемисково време, на твојот почеток на нова работна позиција во научно-истражувачките води, со нова книга зад тебе…?

Периодов во една точка ми се слеаја три големи работи: раатот што го донесе светлото од крајот на пандемискиот тунел (подобро да зборуваме за крајот на пандемијата, отколку за крајот на историјата на Фукујама J), публикувањето на мојата нова книга „Емотивен талог“, петта по ред, и новата работна позиција како научна истражувачка во Институтот за македонска литература под капата на УКИМ.

Позицијата ми е нова од формален аспект, бидејќи научно-истражувачките води во кои досега сум пливала биле послободни, а тоа значи и побрановити. „Слободните уметници“, фриленсерите и сите, ние, кои сме имале можност да работиме истражувачка работа како консултанти на разни проекти и со различни институции и организации, сме ја имале привилегијата нашата експертиза да ја делиме и надградуваме во креативни услови и постојано со нови и различни експерти (домашни и меѓународни) и професионални колективи, што значи со една дури и шашава динамика на постојано учење. Истото ме привлече најмногу за работата во Институтот за македонска литература и ако по некое време целосно ми се потврдат очекувањата за бујното академско јадро во Институтот, за слободниот дух на колегите/професор(к)ите, необременет од ригидност и суета, тогаш верувам дека сум се нашла во една слободна и продуктивна научна средина во која ќе можам да растам.

По дваесет години работа, од кои најголем дел на уреднички и продуцентски позиции, влегувањето во колектив со хиерархија можеше да биде проблематичен предизвик за мене, но верувам дека сум опкружена со луѓе кои имаат визија да мотивираат и да ја канализираат нашата професионална снага во правец од кој можат „чуда да излезат“. Особено интересен пункт на Институтот се Културолошките студии, коишто секаде во светот се еден од најпрогресивните научни формати. Од следнава есен се очекува новата генерација на студенти – постдипломци и докторанди, љубопитни за современите културни динамики кај нас и во светот, желни за промислување на нови културни политики. И моите докторски студии се адресирани токму на овие Културолошки студии. Интелектуалниот габарит, научниот интегритет, капацитетот за инспиративност и човечноста не секогаш одат рака под рака, па среќна сум што кај мојата менторка проф. д-р Ана Мартиноска го има сето тоа на куп.

Со други зборови, како сум периодов – просветлено :).

„Емотивен талог“, со поднаслов „Приказни од женската кујна“ успеа да ја издадеш пред почетокот на Саемот на книгата. Саемот беше можност за средби со поранешни и идни читатели, па, како си задоволна од тоа што го виде таму, од интересот за твојата нова книга?

Две различни работи се како го доживеав Саемот на книгата во целина, а какво ми беше доживувањето во однос на мојата нова книга. И читателите, и авторите заслужуваат достоинствен храм на книгите и спортска сала не е решение. А во однос на мојата книга – многу се радувам што „Емотовен талог“ беше една од најпродаваните книги на саемот. Сепак, бројките не ме заслепуваат. Поважна ми е искрената рецепција од читателите и нивната емотивна идентификација со делото. Најважно и најубаво ми е кога луѓето ми пишуваат дека приказните им направиле емоционален ролеркостер од солзи и насмевки.

Наградите, без разлика дали доаѓаат во бројки или во позитивни критики, умеат да го заслепат авторското его. Си ветив себеси дека ќе продолжам вредно да работам кога ја добив третата награда за најуспешен домашен автор за мојата претходна книга „Сакам, значи постојам“ во 2020 година од Македонската асоцијација на издавачи. Тоа ме задолжи следните две години да пишувам со секојдневно темпо. Креативното пишување е малку талент и многу работа.

Женско-машките односи, родителството, воспитувањето на децата и нивните психолошки аспекти се теми што се повторуваат во „Емотивен талог“. Како општество, колку се грижиме за тоа какви деца ќе израснеме?

Проблематични се колективниве замки и генерализации за тоа како „како општество нешто правиме“, но ако мојот глас допре барем до некој што треба, тогаш вреди да сум гласна дека односот кон децата и колективната грижа за нивниот социо-емоционален развој ни е на незавидно ниво, почнувајќи од градинките, па низ целиот формален образовен систем.

Недостасува и квалитетна детска продукција, со вредносни ориентири и едукација, без разлика дали станува збор за детската книжевна или, пак, за анимираната продукција. Нашите деца растат со странски цртани филмови на јазици што не ги разбираат. И тоа не би било толку страшно, ако не е единствената можна понуда – со ретки исклучоци, се разбира. Тоа ми беше и главниот мотив зошто се нафатив да пишувам за деца, иако никогаш не ми била прва пишувачка определба. Кога „Едиција Светулка“ ми понудија да напишам приказна што ќе ја илустрира Иванка Ниба, се согласив кога помислив колку ми фали добра литература за читање на моето дете. „До небото и назад“ е само една од 15-те илустрирани книги на оваа едиција низ која се праќаат топли и ангажирани пораки до детските мозочиња за важните теми како љубовта, пријателството, грижата за природата и животните, булингот, емпатијата и други. Минатава недела направивме и заедничка промоција на сите автор(к)и на оваа убава едиција под мотото „Читај, мисли, сонувај“ во Градскиот парк каде низ игра децата се дружеа со книгите.

Од минатиот септември, кога ја промовиравме „До небото и назад“, сликовницата има одличен прием кај дечињата, некои градинки и училишта ја читале и обработувале приказната на нивните часови, што ми е особено драго. На некои од нивните покани за детски креативни работилници успеавме да одговориме со мое присуство или со средба со илустраторката. Неодамна добив понуда за нова книгичка за деца која би требало да ја напишам до крајот на есенва, а да излезе следната пролет.

„Момчињата ги учат да бидат храбри, додека девојчињата ги учат да бидат совршени“, ја цитираш Решма Саџани, чиј ТЕД-говор на истата тема го обожавам. Ако храброста е подготвеност за обид, а совршенството е речиси недостижно, како да се избориме сите ние, и мажи и жени, да ги имаме истите предиспозиции за борба во општеството, која, сепак ја водиме во еден ринг?

Неодамна го гледав францускиот филм „Јас не сум лесен човек“, чија прва сцена започнува во градинка со деца од претшколска возраст, каде јасно се гледа како се поделени нивните улоги во претставата што ја подготвуваат. Од една страна се малите девојчиња, дотерани и нашминкани, во обид да бидат беспрекорно убави, педантни и сериозни, а од друга страна се момчињата кои се слободни, неоптоварени и насмеани. Девојчињата се маскирани претежно во принцези, додека момчињата можат да бидат што и да посакаат.

Ако ја погледнеме детската книжевна продукција, ќе забележиме дека во овој тип на литература доминираат бајките во кои девојките се принцези или се во потрага по совршениот принц, како симбол за идеалниот љубовник, додека мажите се суперхерои – Супермен, Бетмен, Спајдермен и слично – моќни, силни и недопирливи, подготвени да се жртвуваат да го спасат човештвото. Неретко, бајката е родовата матрица за репрезентација на жената и во современиот игран и анимиран филм. Можеме многу да зборуваме на темава… Мојата следна книга, која треба да се публикува во 2023 година, е токму за репрезентацијата на жената во популарната култура.

„Култот кон младоста е опасен тригер за женското ментално здравје“ е уште еден цитат од книгата што многу често при муабети со блиски жени ми титка некаде одзади, додека слушам за ботокси, серуми, хијалурони… Имаш ли впечаток дека желбата за вечна младост некако прерано го набрчкува духот?

Да, култот кон младоста е штетен лаксатив за духот J Женското тело е политичко! Нашиот однос кон телото се формира во рамки на доминантната култура што ја живееме, па оттука преголемата изложеност на совршени млади женски тела од медиумите, рекламната индустрија, социјалните мрежи и слично е причината за искривената перцепција кон процесот на стареење. Ботокс-револуцијата нема да нè спаси од прерано пензионираните млади луѓе, зачмаени во својот конформизам, или уште помалку од ампутираниот дух, нешто најопасно!

Како долгогодишна новинарка, како човек постојано присутен во јавноста, каков е твојот однос кон електронските медиуми и кон дигиталните средства за информирање? Успеваш ли и тука, во ера на лажни вести и дезинформации, да го задржиш оптимистичкиот став дека работите можат да тргнат во добар правец?

Оптимистот во мене не го давам за ништо на светот, ама тоа не значи дека го зауздувам критичарот во мене. Ќе потсетам на она што го велеше Пол Вирилио: „Да не го измислеа бродот, немаше да постои ни бродоломот“. Така е и со технологијата, важна е личната мерка во користењето на социјалните мрежи и односот на доверба што го градиме кон нив.

Имено, во ова технолошки софистицирано, а емотивно деградирано време неопходна ни е медиумска писменост. Таа мора да е дел и од формалното образование! За жал, кубуриме и со соодветни професионални кадри и предавачи за оваа област. Голем дел од колегите, новинари и медиумски работници, иако имаат практично искуство не се теоретски подготвени за една толку важна област од комуникологијата.

Комуникациите и медиумската култура се цела наука и страшна е храброста и претенциозноста на оние кои се нафаќаат да ја работат без соодветно академско образование и професионално искуство, односно и практично искуство од терен. Некои истражувачки проекти, што ги работев на претходните мои постдипломски студии по комуникации, пред повеќе од десет години, уште тогаш го адресираа проблемот на медиумската писменост, особено видлив сега со напливот на новите медиуми и виртуелната култура која цвета и венее на социјалните мрежи.

Има уште многу теми што ги отвораш во текстовите од твојата книга, кои се актуелни за младите денес, ама има една што особено ме допира, а тоа е преработувањето (кое обично се адаптира како прегорување со директен превод од анг. burnout). Дали сметаш дека прелесно ѝ се предаваме на капиталистичката матрица за повеќе, повеќе и повеќе?

Сè додека капиталистичката матрица ја критикуваме, а си кркаме од нејзините бенефити, користиме кредитни картички, алчно се прејадуваме и препиваме, ја цицаме природата до крајни ресурси… сите ние сме дел од играта на профитот и ненаситноста.

За пишувањето велиш дека ти било терапија во тешките денови. Па, успеа ли преку пишувањето на „Емотивен талог“ да го измиеш насобраниот емотивен талог од шолјата на пандемискиот живот?

Ниту книжевноста, ниту терапијата не нудат прецизни одговори. Во добрата литература нема црно-бели ликови, како што нема ни еднодимензионално сценарио на вистината. Така што, немам прецизен одговор во која мера успеав да го исчистам сопствениот емотивен талог, но знам дека пишувањето ми беше ослободувачко искуство. Важен ми беше процесот, не целта.

Дуке Бојаџиев: Сакам да правам безвременска музика

Posted on May 20, 2022 by euhouse

Разговараше: Наташа Атанасова

Зад нас се две пандемиски години, од кои првата беше стишување на културата, а втората раштимани обиди за враќање во „нормала“. И еве нè денес, со симнати рестрикции, желни повеќе од кога и да е за култура. Таа жед минатата недела во Скопје ни ја подугасна Дуке Бојаџиев, кој во Градскиот парк во Скопје, покрај езерцето направи одличен концерт на 8 мај, Денот на Европа. Потоа следуваше уште еден, помал, во „Станица 26“. Токму ова негово ново музичко доаѓање во Скопје беше поводот за ова интервју со нашиот композитор и пијанист.

Кога ќе погледнеш наназад, како влијаеше целата пандемија на твојата креативност?

Пандемијата беше тешка и тажна фаза за светот, за сите нас. На мојата креативност делуваше позитивно бидејќи светот застана и ми се отвори многу време и простор за креативна авторска работа, напишав многу нова музика, од која дел изведов на концертот на 8 мај.

Во овој период живееш меѓу Франција и Шпанија. Зад тебе се долги години живот во Америка. Со други зборови, пола живот го имаш поминато во Македонија, пола надвор. Во бројки ја има рамнотежата, но дали ја чувствуваш и во поглед на животното искуство?

До 19 години живеев во Југославија, откако се распадна осум години во независна Македонија, потоа дваесет години во Америка и еве речиси три години во Европа. Тоа е големо шаренило на искуства кои на уникатен начин го формираат карактерот на еден човек. Бројката колку години ќе живееш и каде е ирелевантна, но мислам за секој човек е важно да поживее макар и на кратко надвор од својата земја. Тоа многу значи за духовниот и за интелектуалниот развој.

Иако не си тука, изминатава деценија си постојано присутен преку бројни концерти и соработки со македонски музичари (Каролина Гочева, Бранислав Николов, Дина Јашари…). Како се одвиваат тие муабети, договарања и крајна реализација на делата на далечина?

Сите тие соработки на далечина со македонски музичари се случиле спонтано, во моменти кога сум бил во посета на Македонија, или пак кога тие дошле кај мене на гости. Но, секоја приказна е различна. Со Каролина се знам од дете, ја поканив на мојот втор концерт во „Карнеги хол“ како гостинка со „Зборови немам“, композиција која ја напишав за неа. Бранко го следев низ годиниве, многу ми беше инспиративен како вокал. Пред седум години се запознавме и пред три конечно ја направивме првата соработка. Со Дина беше ептен случајно. Минатата година бев на нејзин концерт, потоа се видовме и во една вечер се случи „Убав ден“.

Во едно интервју кажуваш дека си толку окупиран со тековни проекти што не наоѓаш време за средување на голем дел од твојата музика, а камо ли, на пример, да обработиш дел од музиката на татко ти. Но, секој уметник за да може да даде, мора прво и да прими, па од каде црпиш енергија и инспирација за работа? Што те полни?

Така беше до пандемијата, потоа ми се отвори многу повеќе слободно време. Со Каролина снимивме албум во кој обработив композиции од татко ми, но и од други автори од неговото време, кој ќе излезе кон крај на годината. Исто така, средив недовршени композиции и напишав многу нови.

Енергија и инспирација канализирам, буквално „даунлоадирам“, како отворен приемник, кој ја пушта универзалната енергија да помине низ него и во мојот случај ја преточува во музика. Таа енергија ја има цело време насекаде околу нас, но не секој е доволно отворен за да ја прими. Треба навистина да си отворен систем, без его и многу предрасуди – тие го кочат протокот на таа универзална енергија.

Каква музика сакаш да слушаш, што читаш?

Музика слушам ретко и по препорака, бидејќи по цел ден во студио ми треба одмор на ушите, ми треба тишина и звук на природа. Читам поезија од Руми која секогаш облагородува, а последна книга што ја читав беше „Умирам да бидам јас“ од Анита Мурџани.

Ги следиш ли светските музички текови, тоа што се смета за најмодерно, најсовремено?

Не ги следам воопшто светските музички текови и трендови на што е модерно, не сакам да правам музика со временски печат, туку музика која е безвременска. Музика која и по 50 и 100 години ќе звучи еднакво свежо и длабоко.

Кои ти биле најважните раскрсници во поглед на кариерниот пат во животот и дали сметаш дека секогаш си тргнувал во вистинскиот правец?

Сè додека се движиш напред, нема погрешен правец. Се трудам да го дадам секогаш најдоброто од себе во секој даден момент, и никогаш не жалам за ниедна моја одлука. Сум имал многу важни раскрсници во животот, во кариерата пресудни ми беа првиот концерт во „Карнеги хол“ и првиот долгометражен филм за кој правев музика, но имало навистина многу такви пресудни моменти. Битно е човек да оди напред, некогаш ќе паднеш, но тоа не треба да те обесхрабрува. Стануваш и продолжуваш понатаму.

За космополитски дух како твојот, за едно „дете на светот“, како што би те нарекол Гете пред два века, какво е значењето на зборот дом? И има ли место во животот за носталгијата по старите „домови“?

Дом е нешто што го носам во себе, чувство кое кај мене секогаш постоело внатрешно, и секаде кај што живеам се чувствувам дома. Носталгија никогаш немам осетено. Отсекогаш сум се чувствувал баш како дете на светот, затоа и тргнав на тоа патешествие за да го искусам светот.

Како човек што решил по завршување медицина сепак да се врати и посвети на своето хоби, што би им препорачал на младите со уметнички потенцијал кој најчесто се гледа како финансиски неисплатлив за да се реализира?

Обично професија се бира за финансиска стабилност, а хоби ти е она што ти е вистинска страст. Идеално би било кога на секој човек хобито му е професија – така целиот свет би бил многу посреќно и поубаво место за живеење. Но, тоа се тешки и храбри одлуки кои човек може само сам да ги донесе. Ризикот кој доаѓа со изборот на хобито како професија е голем, но наградата ако тоа успешно се спроведе уште поголема.

Најголем ризик во животот правиш ако не преземеш ризик, туку одиш само по линија на помал отпор и сигурност.

Концертот во Скопје на Денот на Европа го посвети на мирот – на мир во Украина, во светот и во душата на секој човек. Ако сите луѓе имаат мир во душата, нема да има војни – испрати многу кратка и јасна порака. Би дополнил ли нешто?

Мислам дека со ова е сè кажано, мирот почнува во срцето и душата на секој човек. Затоа духовниот развој е пресуден и дури поважен од интелектуалниот, бидејќи интелект без продуховеност нема услови за голем еволутивен развој, само во комбинација тоа има вредност и остава простор човек да расте.

Има ли место за „Граѓанинот четири“ во 2022?

Posted on May 3, 2022May 18, 2022 by milan

„Граѓанинот четири“, именуван по псевдонимот што Едвард Сноуден го користи за да стапи во контакт со документаристката Лаура Поитрас, е филм кој ги следи случувањата во 2013 година непосредно по разоткривањето на аферата на масовно следење на Агенцијата за национална сигурност. И пред овој филм, Поитрас посветува голем дел од својата кариера предизвикувајќи ја американската глобална и национална политика, а ќе се прочуе со „Мојата земја, мојата земја“, слика на животот во окупиран Ирак за која таа ќе ја добие и својата прва номинација за „Оскар“. Поитрас–Сноуден, значи, е интиутивна соработка, која беше наградена со „Оскар“ за најдобар документарец. Но, дали е и успешна?

Првата третина од овој двочасовен филм е составена од снимки на сведоштва пред судови од различен степен и за инстанци од различна магнитуда, па неопходно е да се има минимално познавање на темата за целосно да се разберат воведните секвенци. Филмот често „скока“ од еден на друг судски случај, а јазикот кој го користи е специфично американски правен жаргон. „Граѓанинот четири“ станува малку попристапен по средбата на Сноуден и Поитрас во хотел во Хонг Конг, речиси 30 минути по почетокот. Во овој момент се менува и општиот тон, па документарецот почнува повеќе да наликува на трилер од 70-тите. Паранојата, која често граничи со хистерија, е речиси опиплива, но не и претерана ако се земе предвид ситуацијата.

„Граѓанинот четири“ е елаборативна и квалитетна репортажа, фактографски доследна на проблематиката која ја истражува. Но, без аспирации да оди подалеку од истражувачки журнализам, емотивниот и кинематографски отисок е минимален. Од сите репрезентации на Сноуден кои излегоа овие скоро десет години, таа на Поитрас е единствената која остава впечаток дека тој сè ова го направил за да биде главен лик во тој (и други) документарци. А тегавата монтажа, развлечената нарација и премногу техничките објаснувања шират летаргија која веројатно ќе ја почувствува голем дел од публиката.
За воља на вистината, точно е и дека секоја приказна си има свое време и место, а редок е режисерот кој може да направи вистински безвременско дело од една точка во времето и просторот. Едноставно, во 2022 година проблемот на масовно следење е многу далеку од секојдневните главоболки. Големите прашања, особено тие чии последици се во сферата на теоријата и идеологијата, последниве години се чинат дури и претенциозни за анализирање. Можеби масовното следење и е напад врз човековата автономија, но дали сте ги виделе цените на зејтинот?

Севдалина Дамевска, Гледај.мк

„Имам желба, имам проблем, сега треба да направам нешто“

Posted on April 22, 2022 by milan

Во навидум далечната 2016 година, еко-свесни граѓани на чело со Balkan River Defense се здружија со цел да ги заштитат балканските реки од непотребните хидроцентрали. Тие организираа симболична акција – 35 дневна тура со кајак низ 23 загрозени реки на Балканот, од Сава Бохињка во Словенија, до Вјоса во Албанија. Документарецот „Неоштетените“ ја следи еко турата од перспективата на Рок Розман – познат словенечки кајакар, поранешен олимпиец и човекот кој стои зад овој креативен еко протест. Негова е и идејата за филмот, а зад камерите се Миха Авгуштин, Рожле Брегар и Матиц Облак.

Балканот има најголем број слободни реки на континентот, поради што е познат и по симпатичниот надимак „синото срце на Европа.“ Но, како што Розман патува од држава во држава со својот кајак, поминувајќи разни бајковити пејсажи, така разговара со дел од локалните жители кои даваат подлабока и сирова перспектива за состојбата на природните реки. 50-минутниот документарец вади на површина една горка вистина – дека „европското сино срце“ се побавно чука. Алчноста и пасивноста на надлежните институции и непотребните хидроцентрали ги уништуваат овие диви реки, а со тоа го оштетуваат биодиверзитетот и животот на локалните населенија. Храбро и без пардон, филмот го крши митот дека браните се добри за животната средина и освестува за загрижувачката бројка на планирани хидроцентрали на Балканот – проекти кои се нелегални и кои би биле строго забранети во земјите од каде доаѓаат нивните странски инвеститори.

Снимајќи ги кајакарските авантури на Розман, „Неоштетените“ ги открива и скриените природни богатства на Балканот. Кинематографијата која изобилува со силни бои и забавени дронски снимки дава совршена можност да се види овој мистичен полуостров од поширок и пошарен агол. Но, контрастот меѓу кадрите од идиличните реки кои сè уште слободно течат и браните кои како цементни монструми го јадат пејсажот не може, а да не предизвика длабоко разочарување или гнев. А некако магично, и покрај сè, во документарецот преовладуваат оптимизам и добри вибрации. Ова најмногу се должи на позитивната енергија која ја носат активистите и на миксот од модерна и етно музика која преовладува во филмот.

Од друга страна, пак, фокусот врз дружбата може да го отргне гледачот од сржта на проблемот – заштита на дивите реки. Затоа како „маани“ на филмот би ги издвоила сувопарните интервјуа и недостатокот на темелно истражување. Обичните граѓанини и еколошки лаици би излегле многу позагрижени од киносалите доколку во документарецот се вклучат повеќе статистики и истражувања, како и посериозни интервјуа со жителите и релевантни експерти.

Сепак, „Неоштетените“ има огромна историска и општествена важност за Балканот па, вреди да се погледне. Во него се дава уникатен приказ на еколошка ангажираност во време на длабока корупција и рамнодушност каде и покрај сè, активстите носат страст на лицата која инспирира. Пркоста и одлучноста на Розман, огласени преку мотото „Имам желба, имам проблем, сега треба да направам нешто“ се суштински за времето во кое живееме. Па, иако филмот не е врвно уметничко дело, тој е совршена лекција за храброст и креативна еколошка акција.

Филипа Сара Попова, Гледај.мк

Како до еколошки и енергетски исплатливи фасадни реновации?

Posted on April 14, 2022April 14, 2022 by milan

Вовед во фасадни реновации

Многу од зградите кај нас потекнуваат од минатиот век кога се градело брзо и евтино, како природните ресурси да се бесконечни, а бетонот да е вечен. Со првите пукнатини на нивните фасади дојдоа и првите сомнежи дека оваа прагматична архитектура можеби и не е толку трајна како што претходните генерации се надеваа.

Децении подоцна, во пикот на оваа еколошка и енергетска криза, веќе знаеме дека за да загрееме или оладиме еден неизолиран објект треба да потрошиме барем 20% повеќе енергија. Колку повеќе енергија трошиме, толку повеќе ја загадуваме планетата, но и толку повеќе растат нашите сметки.

Архитектурата треба се менуваат во тек со технологијата и развојот на општеството, па така зградите кои повеќе не се ефикасни треба или да ги срушиме или да ги поправиме.

За рушење на постоечките и градење на нови згради ни требаат многу повеќе пари, време, сурови ресурси и енергија. Дополнително процесот ќе ослободи толку многу јаглеродни емисии во воздухот што на новиот објект ќе му требаат децении да ја поврати штетата од неговото градење.

Реновацијата честопати е финансиски подостапна и позелена алтернатива, бидејќи прави големи заштеди преку рециклирање на елементите кои се уште се во добра состојба. Впрочем, ако сакаме да ја подобриме ефикасноста на една постоечка зграда потребно е да ја унапредиме само нејзината надворешна обвивка – фасадата, прозорците и кровот.

Соодветна термална изолација ги намалува потребите за греење дури до 70%, зависно од постоечката состојба на објектот и методор на реновација / извор: ЕУ директорат за Енергија; фото: www.isowall.co.za

Нивоа на фасадни интервенции

Минимална енергетска реновација подразбираа барем инсталација на прозорци со двојно стакло и термална изолација на постоечките ѕидови и кровови. Овој слој ја дефинира енергетската ефикасност на објектот – колку подебела и поквалитетна изолација, толку се поголеми придобивките.

Сепак и овие реновации се сериозна финансиска инвестиција, но доколку гледаме на долгорочен план само со намалување на сметките за греење и струја обично успеваме да ги повратиме парите во период од 8 до 15 гoдини. Со новите покачени цени за греење, веројатно би си ја вратиле инвестицијата уште побрзо.

Но, кога веќе ги подигнуваме скелињата и ги инвестираме парите најисплатливо е да направиме колку што е можно повеќе во еден залак.

Ова може да значи инвестирање во поквалитени и потрајни материјали, кои ќе гарантираат подолг живот на новата фасада. Исто така можеме да се фокусираме на алтернативи кои се базираат на природни ресурси и лесно можат да се рециклираат, или пак да инвестираме во зелен кров или зелени ѕидови кои истовремено и изолираат и го прочистуваат воздухот.

Процесот на фасадна реконструкција е одлична прилика за унапредување на постоечката архитектура или додавање екстензии, кои можат и да ни помогнат во финансирањето на самиот проект. Со подигнување на квалитетот на живеењето во овие згради се зголемува и нивната вредност на маркетот при продавање или издавање.

Интересен пример се и станбените згради каде има можност за додавање на плус катови. Сопствениците можат да изградат нови, екстра станови, а со нивната продажба да си ја повратат оригиналната инвестиција за фасадната реновација.

Фази на фасадна реновација

Фасадна реновација на објект во н. Пролет во Скопје / фото пред – google.com/maps; потоа: porta3.mk

Анализа на постоечката состојба

Најпрвин правиме дијагноза на зградата. Дали таа има сериозни штети: пукнатини, знаци на влага, ’рѓа или присуство на азбест? Кои се можни решенија и колку се тие исплатливи? Кои материјали се достапни, колку се тие трајни и дали се штетни за околината?

Во оваа фаза експертот доаѓа на терен и ја проценува состојбата на постоечката градба, преку визуелна документација и одредени тестови

Демонтажа и чистење

Во оваа фаза целата фасада се соголува и демонтира. Ова значи вадење на сѐ: олуци, огради и подови на тераси, прагови, цигли или малтер. Останува носечката структура која се мие со млазови и се проценува колку таа е здрава и стабилна.

Демонтажа на фасада и крајниот резултат / фото: македонски блогови

Структурални репарации

Доколку структурата е многу стара или не е квалитетно изведена таа ќе има штети на плочите од терасите, надвратниците, гредите, или ѕидовите, во форма на пукнатини, ронење или влага на бетонот.

Поправка на бетон и арматура е една посебно комплицирана процедура за која е потребно големо техничко знаење. Но, во секоја ситуација или буџет можат да се изведат одредени интервенции и подобрувања.

Поправка на бетон и арматура / фото: ceresit.sk

Хидро и термо изолација + прозорци

Откако структурата е поправена, таа мора целосно да се изолира за да биде отпорна на топлина и влага.

Водата е најголемиот непријател на бетонот, доколку навлезе во неговата структура предизвикува ’рѓа и распаѓање, што во краен случај штети и на статиката на тој носечки елемент. Затоа целата конструкција мора да се обвије со водоотпорна мембрана како ЕПДМ, битумена или други хидроизолации.

Хидроизолацијата е особено важна на крововите и тераси, а најголемиот предизвик е изолирањето на ќошовите и спојките со ѕидовите / фото лево битумена хидроизолација: podovi.org; десно хирдоизолација од течна гума: clcl.ru

Потоа се поставува термалната изолација како континуирана обвивка без многу прекини или топлотни мостови. Треба да ги покриеме цели ѕидови и цели кровови, а на отворите да поставиме двослојни стакла меѓу кои има посебни гасови кои спречуваат загревање или ладење.

Стиропорот е најчестиот избор за термална изолација поради ниската цена, но истовремено е и многу штетен за околина. Можеме да одбереме и материјали од природни ресурси како камена или стаклената волна кои не се траат повеќе и можат да се рециклираат / фото лево фасада со камена волна: koffkindom.ru ; десно фасада со стиропот: izdelavafasade.si

5. Зарвшен слој

Дури и при изборот на крајниот фасаден слој треба да размислуваме на одржливи, квалитетни и незапаливи материјали кои ќе ја гарантираат трајноста на целата градба. Тука имаме опција да бираме помеѓу малтер, дрво, метал, камен или различни композитни решенија.

Во ова фаза се изведуваат и сите останати фасадни елементи како огради, олуци, плочки на тераси и сл.

Овој завршен процес е многу важен бидејќи го дава крајниот естетски ефект на зградата, преку кој таа комуницира со урбаниот контекст и со своите корисници.

Реновирана фасада во Скопје / фото: www.porta3.mk

Автор: Ноеми Чаусидис, МАРХ